---

Ο Πλάτωνας είπε οτι η μουσική, είναι ένας ηθικός κανόνας που δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα. Σκεφτείτε λοιπόν ότι όταν το θείο δώρο της φωνής συνοδεύεται από ένα χαρισματικό, με ιδανικά και πνευματικά χαρίσματα, φωτεινό, θετικό άνθρωπο, πόσο μαγικές μουσικές στιγμές μπορεί να μας χαρισεί.
Και τότε η αλήθεια της κατάθεσης του, έχει τη μέγιστη δύναμη και δεν ξεχνιέται ποτέ.
Νιώθω μεγάλη χαρά να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, με μια σπουδαία ερμηνεύτρια, παγκοσμίας κλάσης Ελληνίδα σοπράνο, που πραγματοποιεί μια εξαιρετικά σημαντική καριέρα στο εξωτερικό και κάνει την χώρα της υπερήφανη. Με εμφανίσεις σε κορυφαία θέατρα όπως η Royal Opera, η Σκάλα του Μιλάνου, η Κρατική Όπερα του Βερολίνου, της Ρώμη, του Αμβούργο, της Γενεύης, του Μόναχο, ενώ έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Riccardo Muti, τον Ronaldo Villazon, τον Sir Colin Davis, τον Andrea Bocelli, τον Baremboim, τον Lorin Maazel, του Zubin Mehta, τον Jonas Κaufmann, Bros, τον Gustavo Adolfo Dudamel Ramírez, τον Marcelo Álvarez, τον Giovanni Battista Viotti, τον Michel Plasson, την Isabelle Huppert στην ταινία «Deux» του Werner Schroeter και πολλούς άλλους. Επίσης έχει τραγουδήσει με τεράστια επιτυχία το ρόλο της Μαργαρίτας (Φαουστ) στη Ρώμη, στη Βασιλεία, στην Κατάνια στο Παλέρμο, στη Bαλένθια καθώς και στο φεστιβάλ της Ραβέννα.
Η σπουδαία όπερα Φαουστ, του  Γαλλικού ρομαντισμού με τις διάσημες άριες, τα σπουδαία χορωδιακά και το μπαλέτο της «Βαλπούργειας νύχτας» σε σκηνοθεσία Ρενάτο Τζανέλλα και με τη μουσική διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη κατέκτησε το Ελληνικό κοινό.
Θες να μοιραστείς κάτι για αυτή την παράσταση εδώ στην Αθήνα;
Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Ευχαριστώ πολύ τον καλλιτεχνικό διευθυντή Κο Μύρωνα Μιχαηλίδη που με κάλεσε. Αυτή η παράσταση είναι άξια εξαγωγής και σε άλλα θέατρα στο εξωτερικό άρτια και ολοκληρωμένη από όλες τις απόψεις, σκηνοθεσία, μουσική διεύθυνση, χορωδία, σκηνικά, κουστούμια και όλοι οι συνάδελφοι καλλιτέχνες και στα δύο καστ ήταν εξαιρετικοί.
Μάλιστα  θα το προτείνω σε διευθυντές θεάτρων που έχω συνεργαστεί είναι υπέροχη παραγωγή αυτός ο Φάουστ. Ελπίζω να την κρατήσουν και να ξαναπαιχτεί και του χρόνου.

 

 

Η Marguerite του Gounod αγαπημένος ρόλος. Ρόλος σταθμός, υφίσταται πολλές αλλαγές κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Με ποιές  πλευρές του χαρακτήρα της  είσαι πιο κοντά και ποιές σου αρέσει να τονίζεις περισσότερο πάνω στη σκηνή;
Κοίταξε η Μαργαρίτα είναι μια καθημερινή απλή αγνή κοπέλα, ένα κορίτσι της γειτονιάς που βέβαια έχει ζήσει πολύ άσχημες εμπειρίες στη ζωή της (τραγωδίες). Ξαφνικά αλλάζουν τα ιδανικά της για χάρη του έρωτα και παραβιάζει τους νόμους τους ανθρώπινους και του Θεού, τις εντολές. (ου φονεύσεις.. ου ψευδομαρτυρήσεις κ.τ.λ.)
Με ενθουσιάζει σε αυτό το ρόλο η πλευρά του Θείου, του Θεϊκού. Πάντα με αγγίζει το ότι στο τέλος της παράστασης παρά τις αμαρτίες του ανθρώπου έρχεται μέσα από την μετάνοια η σωτηρία. Ειδικά το τελευταίο χορωδιακό εκείνο το «σώθηκε»  για εμένα είναι όλη η όπερα. Ανεξάρτητα από την σκηνοθεσία, σκηνικά, κουστούμια. Όπως και να είναι με όποιο concept έχω παίξει την τελευταία σκηνή, πάντα με αγγίζει το ίδιο. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος ότι και να κάνει, εάν μέσα του είναι αγνός μπορεί να σωθεί, να εξιλεωθεί.
Οι αφελείς και οι αγνοί χαρακτήρες έχουν βάθος τελικά στην όπερα;
Είναι πολύ εύκολο να παίξεις τον κακό ακόμα και στην αληθινή ζωή. Η αγνότητα της ψυχής είναι το δύσκολο. Το 95% είναι το εύκολο, το να γινόμαστε δηλαδή κακοί, επιθετικοί, επικριτικοί και κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Αλλά τελικά το 5% , η καλοσύνη, είναι σε αυτό που πρέπει τελικά να επενδύσουμε και ίσως και να αυξήσουμε. Πιστεύω ακράδαντα πως ότι δίνεις, αυτό παίρνεις. Το να επενδύεις το αγνό σου κομμάτι δεν σε κάνει αφελή, σε κάνει καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Σε αυτό δίνω και μεγαλύτερη ενέργεια ως άνθρωπος.
Μεγάλωσες στην πανέμορφη Καβάλα, ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική; Υπάρχει κάποιος στη ζωή σου που σε ώθησε να γίνεις τραγουδίστρια ή ήταν η δική σου ανάγκη για έκφραση;
Ναι πράγματι είναι πανέμορφα. Η οικογένεια μου δεν ήταν αυτό που λέμε ‘’μουσική οικογένεια’’ αλλά μουσικόφιλοι και καλλίφωνοι. Απλοί άνθρωποι, ιδιαίτερη πάστα ανθρώπων. Από το τίποτα με αγώνα και θυσίες έφτιαχναν τα πάντα. Ο πατέρας μου έμπορος, η μητέρα μου μεγάλωνε τρία παιδιά. Η γιαγιά Αφροδίτη ,ήθελε να σπουδάσει Ιατρική ο πατέρας ..εκείνος όμως είχε άλλα σχέδια. Έγινε έμπορος από μεράκι, το ήθελε πραγματικά. Αντιθέτως η μητέρα μου ήθελε να σπουδάσει Ιατρική αλλά δεν της το επέτρεψε ο παππούς Γιώργος. Γιατρός έγινε η αδελφή μου τελικά. Είχαμε την άνεση να κάνουμε αυτό που θέλαμε, ζητούσαμε μπαλέτο, μας έστελναν, ζητούσε ο αδελφός μου μπάσκετ ή κιθάρα πήγαινε. Ο πατέρας πίστευε πολύ στις μάθηση ξένων γλωσσών, δεν τον ενδιέφερε τόσο η απόδοση μας στο σχολείο όσο το να μάθουμε ξένες γλώσσες. Ήταν έλεγε πολύ  σημαντικό. Η μικρή Αλεξία με τα Γαλλικά και το πιάνο. (γελάει) Μάλιστα ήταν να πάει η αδελφή μου στο ωδείο αλλά τελικά πήγα εγώ στη θέση της. (ακολούθησε και ο αδελφός μου Γιώργος ο οποίος έχει ίσως από τις πιο ωραιές φωνές βαρύτονου δώρο της φύσης). Σε ηλικία 7 χρονών ξεκίνησα πιάνο. Αγαπούσα πάντα το θέατρο και ειδικά το αρχαίο θέατρο. Μας πήγαιναν οι γονείς μας από μικρά παιδιά σε παραστάσεις και εγώ μαγευόμουν. Είχα μπει στην χορωδία του ωδείου Καβάλας, εκεί με άκουσε η καθηγήτρια μονωδίας και με έβαλε στην τάξη της. Πάντα ένιωθα ότι κάτι έχω να κάνω με την τέχνη, με απασχολούσε.
Αν με ρωτήσεις δεν ξέρω καλά καλά πως έφτασα ως εδώ. Ήμουν πάντα ιδιαίτερο ως άτομο ως παιδί (γελάει).
Στο Μόναχο έμαθα τι εστί τραγούδι. Είχα το όργανο και την πρώτη ύλη και χρειαζόταν να δαμάσω το εύρος και να δουλέψω το χρώμα. Έκανα ακρόαση στην Ευαγγελάτου στην Ακαδημία στο Μόναχο, της τραγούδησα από Aida σε Trovatore μέχρι Βασίλισσα της νύχτας (μαγικός αυλός), τραγικά λάθη..(γελάει)
Για εμένα είναι αυτό που λέμε η προ Ευαγγελάτου περίοδος Π.Ε και μετά Ευαγγελάτου Μ.Ε. Μάλιστα τη Βασίλισσα με έβαλε στο τέλος να την πω για να δει αν θα πω τα κόντρα φα…Τα είπα, το υλικό υπήρχε η δομή δεν υπήρχε.
Στην Ελλάδα τότε που άρχιζα εγώ, υπήρχε η τάση της υπερβολής σε επιλογές και ρεπερτόριο στην εκπαίδευση αλλά δε γίνεται από την αρχή να γίνουμε όλοι Κάλλας και φυσικά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Βέβαια λείπω πολλά χρόνια και δεν γνωρίζω καθόλου τι γίνεται τώρα.
Η Κα Ευαγγελάτου με έστειλε πίσω στην Ελλάδα για να προετοιμαστώ για τις εισαγωγικές μερικούς μήνες με την  Κα Σπηλιωπούλου. Εκείνη πίστεψε πολύ σε εμένα και θαύμαζε το ιδιαίτερο χρώμα της φωνής μου. Θυμάμαι είχε ένα κομοδίνο γεμάτο με φωτογραφίες μαθητών της που έκαναν μεγάλη καριέρα. Μου έκανε κουλουράκια να τρώω κάθε φορά, η ίδια έπαιζε καταπληκτικό πιάνο. Επέστρεψα στο Μόναχο και έδωσα εξετάσεις στην Ακαδημία ανάμεσα σε 400 άτομα για 7 θέσεις μόνο.. Τα κατάφερα. Με πήραν σε ανώτερο εξάμηνο και master class με την Ευαγγελάτου. Σπουδαία στιγμή και χαρά για εμένα. Τότε άρχισε η Μ.Ε εποχή.
Η ιδιαιτερότητα στη φωνή μου ήταν πάντα εκεί, μάλιστα είχα ήδη διετές συμβόλαιο αρχάριου με την Βayerische Staatsoper. Εκεί είχα την ευκαιρία να τραγουδάω μικρούς και μέτριους ρόλους αλλά δίπλα σε μεγαθήρια, μεγάλο σχολείο. Παράλληλα μας έκανε μαθήματα υποκριτικής η σπουδαία αείμνηστη  Astrid Varnay, μοναδικές στιγμές  έχω να θυμάμαι  από εκείνη.. Αναπολώ τις συζητήσεις μας καθισμένες σε ένα καφέ δίπλα στην όπερα του Μονάχου να αναλύουμε την Τραβιάτα. Και ενώ το συμβόλαιο δεν είχε τελειώσει μου είπε δεν έχεις να μάθεις κάτι άλλο πια εδώ παρά μόνο τη σκηνή, φύγε δεν κάνει να μείνεις  άλλο εδώ, είναι περιττό.
 Η πρώτη σου εμφάνιση ήταν στο Μόναχο ως Σουζάνα στους γάμους του Φιγκαρο, κάτω από την μπακέτα του Sir Colin Davis, πως ένιωσες;  Υπάρχει κάποιο μυστικό τελικά να ξεπερνάς στιγμές έντασης στη σκηνή;
Ο Sir Colin Davis ήταν ένας άνθρωπος που μας πλησίασε πολύ ανθρώπινα τότε και θυμάμαι πόσο πολύ είχε παιδέψει την ορχήστρα, τους μουσικούς. Θυμάμαι όταν κάναμε τις πρόβες είχε βάλει τα όργανα (τους μουσικούς) να παίζουν μόνοι τους , τους είχε κατά κάποιο τρόπο επιπλήξει και τους είπε ότι όπως οι τραγουδιστές τραγουδάνε μόνοι τους ,έτσι θέλω να ακούσω και εσάς, ορίστε παίξτε δείξτε μου τι παίζετε. Ήθελε να αποκτήσουν τον ήχο που ήθελε.
Κατά περίεργο τρόπο όταν βρίσκομαι με σπουδαίους συνεργάτες, όλα λειτουργούν πολύ φυσικά με ροή, ακόμα και τα μεγάλα θέατρα ανά τον κόσμο τα νιώθω σαν το σπίτι μου, τα αντιμετωπίζω εντελώς φυσικά. Δεν έχω κάποια αγωνία δεν τρέμουν τα πόδια.
Πιστεύεις ότι μόνο κάποιος με πάθος για τον κόσμο του Λυρικού θεάτρου και με βαθιά επίγνωση της μουσικής παιδείας, μπορεί να αντέξει τις πιέσεις του επαγγέλματος και να διαπρέψει σήμερα; Tο μουσικό ταλέντο και η τεχνική είναι αρκετό για να κάνει κάποιον να ξεχωρίσει;
Όχι δυστυχώς δεν φτάνει η φωνή. Καλή η φωνή αλλά όποιο κονσερβατόριο
σήμερα επισκεφθείς θα βρεις διαμάντια. Μπορεί στην διπλανή σου πόρτα να είναι κάποιος. Έρχονται πολλές φορές σε παραστάσεις νέοι τραγουδιστές και ακούς διαμάντια. Το θέμα είναι το μετά. Όταν και εγώ ακόμα ήμουν στη μουσική ακαδημία του Μονάχου, υπήρχαν συμμαθητές μου που ήταν καταπληκτικοί αλλά χαθήκαν.
Ένας τραγουδιστής δεν φτάνει να έχει μόνο τη φωνή χρειάζεται να έχει αναπτύξει και άλλες πτυχές του εαυτού του ως ολοκληρωμένος καλλιτέχνης.Ένας ρόλος δεν είναι μια άρια ούτε ένα ντουέτο, είναι η κάθε μικρή λέξη που θα πεις  να έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα.
Τι πιστεύεις ότι φταίει για αυτό;
Ίσως ο χαρακτήρας τους ή ότι δεν πρέπει να είσαι τόσο εγωπαθής. Μπορεί να είσαι ξεχωριστός αλλά πρέπει να αντιλαμβάνεσαι το έργο σου χωρίς να τρελαίνεσαι και να χάνεις τον προσανατολισμό σου. Να προσπαθείς να πειθαρχείς τις εκάστοτε ανάγκες  και όχι να επιβληθείς με λάθος τρόπο, είναι υπηρεσία δεν είναι μόνο προβολή.

Ποια η γνώμη σου για την τεχνολογία και τα μέσα σήμερα στην Όπερα;
Ζούμε καταστάσεις με ιλιγγιώδης ταχύτητες. Τώρα με την τεχνολογία και την εξέλιξη κάποιος μπορεί να σε ηχογραφήσει με το κινητό του χωρίς να σε έχει ρωτήσει, χωρίς να ξέρει εάν εσύ είσαι καλά ή εάν την προηγούμενη ημέρα είχες θάψει κάποιον δικό σου ή για κάποιον λόγο δεν είσαι σε φόρμα. Πρέπει ντε και καλά να είσαι πάντα σε φόρμα. Παλιά δεν ήταν έτσι, δεν υπήρχαν τα social networks  και ο τραγουδιστής κρινόταν από την προσωπική σου εμπειρία εάν τον άκουγες επί σκηνής. Επίσης οι πρόβες παλιά ήταν αυστηρά κλειστές και ο τραγουδιστής ήταν προστατευμένος. Εάν υπήρχαν τα μέσα από τότε θα ακούγαμε καταγραφές που ακόμα και ο πιο διάσημος μπορεί να μην ήταν σε εκείνη την παράσταση καλά. Λάθος τέμπο, νότες κ.τ.λ. Τραγουδάς LA Boheme σε ένα θέατρο και αύριο προβάρεις Simon Βoccanegra στη Μαδρίτη. Ενώ παλιότερα προετοίμαζαν έναν νέο ρόλο μήνες ίσως και χρόνο. Σήμερα που μιλάμε μπορεί και να ντεμπουτάρεις και τέσσερις ρόλους σε μία σεζόν. Τρέχουμε όλοι μη μας προλάβει άλλος.
Έχουμε ξεφύγει λίγο, μας θέλουν νέους, να είμαστε αδύνατοι, όμορφοι, στα κοσμικά γελαστοί, να ξενυχτάμε σε χώρους με τσιγάρα, με ποτά, να είμαστε μοντέρνοι αλλά να μην έχουμε προσωπικά πάθη και το βραδύ στην παράσταση να αποδίδουμε τα μέγιστα και να δίνουμε μια άψογη παράσταση γιατί εάν δεν, τότε μας κρίνουν πάλι. Το βρίσκω πολύ ουτοπικό όλο αυτό. Αν υπήρχαν παλαιότερες καταγραφές τότε θα βρίσκαμε πολλά «διαμαντάκια» και στα μεγαθήρια, ήταν και αυτοί άνθρωποι που τους έχουμε μυθοποιήσει.
Ωστόσο αλλάζουν τα γούστα από εποχή σε εποχή. Οι ηχογραφήσεις πριν 40 χρόνια  ήταν αλλιώς, άλλη λογική ο μαέστρος. Ακολουθούσε τα τέμπο των τραγουδιστών και η ορχήστρα είχε άλλες εντάσεις. Ο μαέστρος πρέπει να ακολουθεί τον τραγουδιστή;

Πιστεύεις στην κριτική ;

Όχι. Δεν πιστεύω στην κριτική, πιστεύω στο κοινό μόνο το κοινό είναι οι κριτικοί. Δεν διαβάζω τίποτα. Παλιά στην αρχή, αλλά μετά κατάλαβα. Τώρα διαβάζω μόνο τις καλές κριτικές. (γελάει)
Ο κριτικός ότι και να μου πει εάν εγώ νιώθω ότι δεν έχω μείνει ευχαριστημένη από εμένα ακόμη και αν μου πλέξει τα εγκώμια, έχω πάντα την ευθύνη στη πλάτη μου. Δεν μου αρέσει να κρίνω κανέναν, δεν το πιστεύω αυτό γενικότερα.
 Είναι εύκολο να βγάζεις το κουστούμι στην καθημερινότητα;
Καταρχήν εγώ δεν μπαίνω στο ρόλο όταν φοράω το κουστούμι ή όταν ανεβαίνω στη σκηνή, από την πρώτη μόλις νότα είμαι στο ρόλο.  Όσες ώρες και να φοράω το κουστούμι δεν μπαίνω στο ρόλο και ας κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Με το που πατάω το πόδι μου στη σκηνή, μπαίνω κατευθείαν. Με το που λέω την πρώτη νότα γίνεται αυτή η δόνηση μέσα μου, που αρχίζει και δονείται όλο μου το σώμα ,εκεί είναι που φεύγω. Κάτι σαν ναρκωτικό που εάν σου λείψει για μια μέρα αυτή η δόνηση μέσα στο σώμα νιώθεις έλλειψη. Στη σκηνή πάνω δεν καταλαβαίνω τίποτα, το λέω ειλικρινά. Υπάρχει ένα μέτρο φυσικά, το ελέγχεις αυτό με την εμπειρία αλλιώς καίγεσαι. Μην υπερβάλλουμε δεν θέλω να αφεθώ τελείως. Αλλά όσο και να υπάρχει το μέτρο πάντα το νιώθεις. Όταν τελειώνω την παράσταση θέλω αμέσως να βγάλω το κοστούμι. Ναι, έχω πρόβλημα και στις κυρίες που με βοηθούν τους λέω βγάλτε μου γρήγορα περούκα και κοστούμι, ούτε δευτερόλεπτο πάνω μου. Στην καθημερινότητα μου θέλω να είμαι όσο πιο απλή γίνεται.
Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που βάζει μέτρο στην εκ φύσεως υπερβολή μας;
Για μένα η υπερβολή είναι κάτι απαραίτητο. Άνθρωπος χωρίς την υπερβολή στη ζωή του δεν μπορεί να ευχαριστηθεί. Βέβαια όχι σε κατάχρηση της, εκεί δεν συμφωνώ. Μου αρέσει να περπατώ στη φύση υπερβολικά. Μου αρέσει να κάνω αυτά που με ευχαριστούν με υπερβολή. Μου είναι απαραίτητη η υπερβολή χωρίς κατάχρηση.
Τι είναι το τραγούδι για σένα και τι πιστεύεις ότι κάνει τη διαφορά μεταξύ ενός επαγγελματία από έναν ερασιτέχνη;
Το τραγούδι είναι μια απογείωση, είναι μία υπερβολή. (γελάει) Το σώμα μου είναι ένας ναός και πρέπει να τον διατηρώ καθαρό. Εξαγνισμένο από κάθε τι βρώμικο για να μπαίνει να κατοικήσει αυτό το πράγμα… που εξαρτάται από μυς και δύο χορδές. Δεν είναι ένα όργανο που μπορείς να το βγάλεις απλά και να το αφήσεις στην άκρη και αύριο που έχω παράσταση θα το ξαναπάρω. Το κουβαλάς μαζί σου και έχεις ευθύνη για αυτό κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες.
Πριν βγω στη σκηνή κάνω ασκήσεις για πάρα πολύ ώρα για να τιθασεύσω τη φωνή μου ώστε να με ακολουθήσει και να έχω, εκτός από την τεχνική πλευρά, τα ηχοχρώματα πού χρειάζομαι. Κάτι σαν να ετοιμάζω την παλέτα όπως οι ζωγράφοι, όταν βγω, αφήνομαι αλλά από πριν έχω προετοιμαστεί κανονικά παιδεύω τη φωνή μου να μπει εκεί που θέλω που χρειάζομαι σε όλα τα ηχεία ώστε να μπορέσω να τα χρησιμοποιήσω εκείνη την ημέρα γιατί κάθε φορά είναι διαφορετική ημέρα και σε άλλη φόρμα, μην το ξεχνάμε.
Ποτέ κανένας τραγουδιστής δεν αγγίζει την τελειότητα όσο και να θέλουμε ακόμα και τις καλές στιγμές μπορεί να φτάσουμε το 90% αλλά πάντα είσαι άνθρωπος με σάρκα και οστά αλλιώς θα ήμασταν ρομπότ, μια ηχογράφηση.
Αυτό που ξεχωρίζει για εμένα τον επαγγελματία από τον ερασιτέχνη είναι ότι ο ερασιτέχνης μπορεί να τραγουδήσει μια φορά καλά να είναι σε φόρμα καλύτερα και από τον επαγγελματία, τις υπόλοιπες όμως να είναι κάτω του μετρίου. O επαγγελματίας αντίθετα έχει ένα μέτρο που φροντίζει να μην πέφτει κάτω από αυτό και να είναι πάντα ανοδικό.

 

Με ποιο τρόπο μια σύγχρονη επαγγελματίας τραγουδίστρια της όπερας πληρώνει τις επιλογές της;
Να κάνεις και τις υπερβολές αλλά να έχεις και τη σοφία να διακρίνεις πότε είναι σημαντικό να λες όχι. Να έχεις το γνώθι σ’ αυτόν να ξεχωρίζεις ως που μπορείς να φτάσεις βάσει της επεξεργασίας της διαχείρισης του ταλέντου σου αλλά και του χαρακτήρα σου. Είπαμε υπερβολή όχι κατάχρηση. Προτιμώ να είμαι μια από τις καλύτερες Μιμή στο κόσμο και τους μετρημένους στα δάχτυλα παρά η μέτρια Aida. Όλα πρέπει να γίνονται στη ώρα τους.
Μίλησε μας για κάποιες συνεργασίες που υπήρξαν ξεχωριστές για εσένα;
Πες μας για άλλους ρόλους που έχεις ερμηνεύσει αλλά και ποιους θα ήθελες να είναι στο ρεπερτόριο σου.
Νιώθω πραγματικά τυχερή που έχω συνεργαστεί και συνεργάζομαι με τους καλύτερους. Δεν ξεχνώ ποτέ τη συνεργασία μου με τον Riccardo Muti στο El diem στην Τυνησία. Είχαμε απευθείας μετάδοση από τη Rai και ήταν μοναδική στιγμή να τραγουδάς Mefistofele Boito σε ένα αρχαίο θέατρο στη μέση της ερήμου. Εκεί ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του Χότζα πέρα στο βάθος. Ο Muti κατέβασε την μπακέτα, έγινε απόλυτη σιγή, περίμενε να τελειώσει ο Χότζας και μετά συνεχίσαμε την δική μας μουσική.
Επίσης μια άλλη στιγμή με την Βαβαρική ραδιοφωνία Μανόν με τον αγαπημένο τενόρο Jose Bros διεύθυνε ο Viotti. Στην μέση της πρόβας αισθάνθηκε άσχημα, μου ζήτησε όμως να πω την άρια adiou notre petite table και μετά έφυγε. Μάθαμε ότι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μετά από δύο ημέρες έφυγε από την ζωή. Μεγάλη απώλεια για τη μουσική. Του αφιερώνω πάντα αυτόν τον ρόλο όταν τον τραγουδάω.
Όσον αφορά τους ρόλους που προσεγγίζω, ότι κάνω είναι ιδιαίτερο για μένα. Αγαπώ τον Φάουστ, η Άννα Μπολένα μου αρέσει επίσης πολύ. Όταν είσαι σε διεθνή επίπεδα μετριέσαι με τους καλύτερους. Μου έχουν προταθεί πολλές φορές ρόλοι που δεν έχω κάποιο λόγο να τους δεχθώ αφού υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν να το κάνουν καλύτερα απο μένα στη γλώσσα τους π.χ. Ρωσσικά. Για πιο λόγο να μπλέχτω εγώ; Δεν βλέπω κάποιο λόγο. Πάντα συμβουλεύομαι την Ευαγγελάτου(γελάει) γυρνάω και με σιδερώνει, έτσι το λέμε να έρθω για σιδέρωμα. (γελάει)
Θα μείνεις πιστή στο Μπελ Κάντο; Ποιοι οι στόχοι σου για το μέλλον; Υπάρχουν σχέδια για δισκογραφία; Οι κλασσικές φόρμες είναι πιο ασφαλείς για τους ερμηνευτές;
Η δισκογραφία θεώρω οτι δε σε κάνει πια διάσημο. Υπάρχει μεγάλη κρίση και σε αυτόν τον τομεα και τα κατεβάζουν όλα δωρεάν. Το διαδίκτυο είναι μεγάλη υπόθεση, τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
Κάνω καριέρα ως μπελ κάντο τραγουδίστρια και έχω πολλά να κάνω ακόμα. Γιατί όχι, ίσως κάποια στιγμή να κάνω μια Lulu ακόμα και μια Salome κάποτε όχι τώρα, εάν μου το επιτρέπει η σωματική μου διάπλαση(γελάει).
Για να είμαι ειλικρινής η Butterfly είναι και ο λόγος που έγινα τραγουδίστρια.
Θα τον ντεπουτάρω τώρα τον Οκτώβριο στο Αμβούργο με την αγαπημένη μου Simone Young, σπουδαία μαέστρο. Αυτός ο ρόλος μου είχε προταθεί εδώ και πολύ καιρό αλλά τώρα είναι η ώρα να τον κάνω.
Σήμερα με αυτούς τους νέους τρόπους σκηνοθεσίας ερμηνείας και τις αφαιρετικές τάσεις  που ακολουθούν τα θέατρα ανά τον κόσμο, βοηθούν το κοινό να  βιώσει την όπερα πιο ανάλαφρα τελικά ή απλά μειώνουν τα budgets; Επηρεάζουν τον τρόπο που ενεργεί επί σκηνής ο τραγουδιστής;
Πιστεύω 100% ότι έπρεπε να γίνει μία απομυθοποίηση της  όπερας γιατί μας παραείχαν κάνει χοντρούς απρόσιτους, με το κασκόλ. Βεβαία αρκεί πάλι να μην το παρακάνουμε, να είμαστε προσιτοί αλλά να υπάρχει σεβασμός στην ιδιαιτερότητα μας. Είμαστε ιδιαίτερα άτομα, ζούμε με έναν ιδιαίτερο απαιτητικό τρόπο για να μπορούμε να αποδώσουμε. Αυτό μας διαφοροποιεί ούτως ή άλλως. Να μην μας βάζουν στο βάθρο της ‘’Ντίβας’’, υπάρχει ήδη ας μην το υπερτονίσουμε και άλλο.
Ναι οι αφαιρετικές τάσεις είναι σημαντικό και σίγουρα και πιο οικονομικό. Φυσικά σε διευκολύνουν όλα αυτά τα κουστούμια και οι πλούσιες παραγωγές κ.τ.λ.

 

 

Θες να μοιραστείς μαζί μας μια αστεία στιγμή στη σκηνή;
Κάτι όχι και τόσο αστείο βέβαια ,(γελάει) μια ημέρα πριν από την Carmen στη Σκάλα του Μιλάνου, πήρε φωτιά το ξενοδοχείο μου και εγώ με άλλους δύο σωθήκαμε την τελευταία στιγμή. Την άλλη ημέρα πρωτοσέλιδο οι εφημερίδες η Ελληνίδα σοπράνο Αλεξία Βουλγαρίδου δεν θα αναβάλει την πρεμιέρα της.
Κάνοντας τη Σουζάνα στους γάμους του Φίγκαρο, σε ένα θέατρο (στην ίδια παραγωγή και τα δύο), η συνάδελφος ήταν πολύ παραπάνω από το κανονικό εύσωμη, αρκετά παραπάνω. Έπρεπε σε κάποια στιγμή να ανέβει ο Φίγκαρο και ο συνάδελφος δεν είχε ακούσει προφανώς κάτι είχε χαλάσει και δεν βγήκε στην ώρα του. Ήμουν εγώ και η κοντέσα επί σκηνής και δεν έβγαινε.. Το κενό προσπαθήσαμε να το καλύψουμε με το να επαναλάβουμε αυτό που ήταν να πούμε το ρετσιτατιβο αλλά και πάλι δεν έβγαινε, το ξαναείπαμε αλλά και πάλι δεν έβγαινε και τότε θυμάμαι είχα ανοίξει την ντουλάπα και έδειχνα  τα φορέματα μιλώντας στα Ιταλικά στη Κοντέσα και της έλεγα αυτό δεν είναι ωραίο ή το άλλο. Σε τέτοιες στιγμές τα 10’ σου φαίνονται αιώνας. Και ξαφνικά βλέπουμε έναν Φίγκαρο καταϊδρωμένο να βγαίνει στη σκηνή και να τραγουδάει. Στην συνέχεια της ίδιας παράστασης που πρέπει να αλλάξει η Σουζάνα τα ρούχα της με την κοντέσα, εκεί το κοινό λύθηκε στα γέλια, ήμουν τότε στα πολύ αδύνατα μου (γελάει) και προσπαθούσαμε να κρατηθούμε και εμείς οι ίδιοι.

Συμβαίνουν πολλά ευτράπελα από ένα μουστάκι ενός συναδέλφου που έχει ξεκολλήσει, και που πραγματικά με γυρισμένη την πλάτη γελάς αλλά πρέπει να συνέλθεις και να συνεχίσεις.

 

Τι είναι σημαντικότερο σε ένα νέο τραγουδιστή: τεχνική ή ταλέντο και πως μπορεί κάποιος να αποκτήσει την άρτια τεχνική που απαιτείται στο δύσκολο χώρο της όπερας;
Η όπερα αλλάζει εκσυγχρονίζεται έχει μέλλον το λυρικό τραγούδι, τι θα συμβούλευες εκκολαπτόμενους τραγουδιστές σήμερα;
Η τεχνική ποτέ δεν σταματά, το όργανο μας ζει. Το κορμί ενός ανθρώπου αλλάζει. Αλλάζουν οι ορμόνες, οι εμπειρίες, το ίδιο το όργανο. Η τεχνική εξελίσσεται, έχεις τη βάση που στηρίζεις το οικοδόμημα αλλά οι όροφοι που στήνει ακολουθούν. Πρέπει πάντα να είσαι πάνω στο άλογο και να κρατάς τα χαλινάρια. Η τεχνική είναι κάτι που πρέπει να δουλεύεις συνέχεια και να την προσαρμόζεις. Δουλεύω μέρα παρά μέρα ακόμα και όταν δεν έχω εμφανίσεις.
Μετά εμπλουτίζεις τη σκηνή με εμπειρίες. Τεχνική χωρίς σκηνή παρά μόνο στο δωμάτιο σου δεν φτάνει. Στη σκηνή ελευθερώνεσαι. Συμβουλεύω τους καινούργιους τραγουδιστές να έχουν υπομονή και επίγνωση του τι πάνε να κάνουν, πόσο πολύ το θέλουν και από που πηγάζει αυτή η ανάγκη.
Θα συμβούλευες κάποιον να κάνει αυτή την επαγγελματική επιλογή;
Όχι, μόνο αν είναι ανάγκη τους. Θα συμβούλευα κάποιον να μην το κάνει για εξασφάλιση, παρά μόνον αν ήταν για αυτόν απόλυτη ανάγκη. Γιατί εάν οι καλλιτέχνες σε όλους τους χώρους το έκαναν μόνο από εσωτερική ανάγκη, θα έμεναν οι καλοί, αυτοί που έχουν να πουν κάτι, να εκφραστούν μέσα από την πραγματική τους ανάγκη. Λίγοι και εκλεκτοί. Αν τώρα έχεις μεράκι να γίνεις καθηγητής ή χορωδός είναι και αυτό άξιο σεβασμού. Να είσαι καλός σε ότι κάνεις. Και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.
Ιδανικός μάνατζερ δεν υπάρχει, είναι λίγο θέμα τύχης. Ο μάνατζερ δεν ακολουθεί την πορεία σου, σε πουλάει όσο πουλιέσαι, δεν σε βοηθάει, δεν σε συμβουλεύει και πολλές φορές δεν έχει παιδεία. Μετά έρχεται ο επόμενος, είμαστε στη φάση της κατανάλωσης.
Πολιτική και πολιτισμός, μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν;
Τελικά η κρίση είναι μόνο οικονομική; Η τέχνη  γενικότερα έχει δύναμη να ανατρέψει τα κοινωνικά πρότυπα και τους κώδικες εξουσίας;
Και βέβαια έχει. Η παιδεία και ο πολιτισμός μας έσωσαν και στο παρελθόν από δύσκολες στιγμές, μη ξεχνάμε το κρυφό σχολειό την περίοδο της τουρκοκρατίας. Η μουσική, οι ρίζες μας αυτά μας κράτησαν. Δεν ήταν ούτε τα χρήματα, ούτε η πολιτική αλλά ο πολιτισμός μας. Η Ελλάδα είναι η χώρα του πνεύματος, ότι και να λένε. Νομίζω ότι υπήρξαν κατά καιρούς και χειρότερες στιγμές στον κόσμο αλλά δεν είχαμε φτάσει στον πάτο, είναι παγκόσμιο το θέμα όμως δεν είναι μόνο Ελληνικό.

 

Ναι πρέπει αλλά θέλω να τονίσω ότι σήμερα δεν βλέπουμε καλλιτέχνη που να είναι σε δράση συνεχή π.χ. μια Φρένι είχε μια καριέρα, μια Καμπαγιέ είχαν μια ροή συνεχόμενη. Ξεκίνησαν από το Α και προχώρησαν. Πες μου σήμερα έναν καλλιτέχνη που έχει συνέχεια επί κάποια δέκα – δεκαπέντε χρόνια και που το κοινό να  μπορεί να τον  ακολουθεί. Βιάζονται όλοι, φαστ φουντ.. ξεκινούν από είκοσι έξι χρονών και τελειώνουν στα τριάντα πέντε εάν έχουν τύχη. Αλλιώς και πιο γρήγορα. Η φύση σε βοηθάει όσο είσαι πολύ νέος, δεν προχωράς με διάρκεια χωρίς τεχνική όμως.

 

Από την Κάθη Βεκρή